Hendrik Groen 3: Opgewekt naar de Eindstreep

 En toen was het zover, mijn laatste avontuurtjes met de allerliefste Hendrik Groen. De eerste twee dagboeken, en de prachtige tv-serie met Kees Hulst en André van Duin hebben me flink wat uurtjes plezier, maar ook ontroering gebracht. Zelf heb ik een oma met Alzheimer gehad, maar ook vanuit mijn werk in de thuiszorg zie ik veel herkenning in de verhalen van het verzorgingstehuis en het aftakelen van het leven. Toen ik ´Opgewekt naar de Eindstreep´ zag liggen, wilde ik ook niet anders dan deze vastpakken en verslinden, maar ik zag ook op tegen het onontkoombare afscheid van Hendrik.

Hendrik is inmiddels 90 jaar, en OMANIDO is verdeeld over diverse verpleeghuizen. Evert is helaas heengegaan en Hendrik slijt met hond Juffrouw Jansen de dagen in Bergen aan Zee. Tegen de tand des tijds is niemand bestand, zo bemerkt hij, gezien Hendrik steeds vergeetachtiger wordt. Hij beschrijft de traagheid van de medebewoners, zijn eigen gevecht met de afnemende vaardigheden, maar ook de Coronacrisis die het leven beïnvloed.

Gelukkig valt er ook nog genoeg te beleven, met Leonie en adoptiekleinkind Frida, en tijdens de streken die hij nog altijd niet verleerd is. Met de eerlijke humor die we van hem kennen, neemt hij ons mee door herkenbare absurde en hilarische situaties in de huidige pandemie, zoals wanneer de ouderen leren omgaan met de nieuwe digitale media zoals Skype. 

´Wat doe je nou, Hendrik?´ Leonie keek stomverbaasd. ´Ik zaag een keukenrol doormiddel. Ik was een beetje laat met hamsteren. Toen ik in de supermarkt kwam, was al het wc-papier op. Keukenrollen ook trouwens, maar daarvan had ik er gelukkig nog twee liggen thuis en een daarvan zaag ik nu doormidden om er twee wc-rollen van te maken.´

Tegelijkertijd merk je ook dat het confronterende randje meer wordt opgezocht dan in de vorige delen. Hendrik ontwikkelt namelijk Alzheimer en is zich pijnlijk bewust van de cognitieve achteruitgang. Met het hoofd fier opgewekt probeert hij ons naar de eindstreep te lozen, maar dit valt niet altijd mee. De aftaking is herkenbaar, en realistisch neergezet, en maakte wat emoties in me los. Ik heb de eindstreep dan ook niet droog gehaald. Gelukkig doet Hendrik wel met de nodige zelfspot, zoals we van hem gewend zijn, en geeft dit ook een luchtere kant aan de ziekte. Want hoe naar de diagnose ook is, zelf heb ik ook tranen met tuiten gelachen toen oma dacht directrice te zijn geworden van haar tehuis. 

Het is zelden dat een nabrander na een serie zo goed is, want dikwijls lijkt het enkel een herhaling van zetten. Ditmaal laat de schrijver nog een andere, emotionelere, kant van hem zien, en geeft hij zo een waardig afscheid van onze geliefde schrijfgrootvader. Dag Hendrik Groen.

Titel: Opgewekt naar de Eindstreep
Auteur: Hendrik Groen (pseudoniem van Peter de Smet)
Uitgeverij: Meulenhoff (2020)
Bladzijden: 209
ISBN: 9789029094139