Monster trilogie - Michael Grant
Spin-offs, korte bijverhalen en vervolgdelen zijn enorm in trek binnen het genre Young Adult. Soms om financiële redenen, maar dikwijls ook om smekende fans tegemoet te komen die een gehele -online- subcultuur hebben geschapen. Gone is een voorbeeld van een degelijk succesvolle serie. Michael Grant schreef van 2008-2013 de zes oorspronkelijke delen, die elk ruim 400 bladzijden omvatten, en zich afspelen in Perido Beach. Na een meterorietinslag verdwenen alle mensen boven de 15 jaar en ontsloot zich een koepel boven de hoofden van de achterbleven kinderen. Zelf moesten zij zien te overleven, in een wereld zonder regels, met gevaar op de loer en terwijl veel van hen bijzondere gaves ontwikkelen. In deel 6 verdwijnt deze koepel plotseling en werden de kinderen bevrijdt.
In de vervolgtrilogie Monster volgen we het nieuwe personage Shade Derby die van een afstand het verdwijnen van de koepel meemaakte en daarbij haar moeder verloor. We bevinden ons vier jaar na de gebeurtenis en opnieuw belagen meteorieten de aarde. Shade wil niet opnieuw machteloos aan de zijlijn staan en is erop gebrand één van deze meteorieten te bemachtigen. Na inname van het stukje rots blijkt zij ook een gave te ontwikkelen, en zij niet alleen. Over de wereld zijn er goede en slechte mensen die mutaties ondergaan en ontstaan monsters of helden. We zien oude bekenden, zoals Dekka terugkomen, terwijl nieuwe figuren hun intrede doen en vragen over diverse thema´s, zoals macht en ethiek een rol spelen.
Gezien ik de drie delen samen beoordeel en het een vervolg is op een serie, kan ik niet veel verklappen van het plot van de losse drie delen, maar ze zitten alledrie boordevol spanning en actie en de gebeurtenissen volgen elkaar in een hoog tempo op. Naar mijn mening ging het in deze trilogie wel vaak iets te snel, wat deels voortkomt uit het feit dat de setting een veel groter gebied beslaat dan alleen een koepel, zoals in de oorspronkelijke serie. Enerzijds is dit interessant, doordat we nu wel te weten komen hoe de rest van de wereld zich ontwikkelt en de volwassenen reageren op de mutaties en bizarre gebeurtenissen in de wereld. Anderzijds schept dit een afstand tussen de lezer en het verhaal, waar in de andere delen de lezers zelf zich in het kleine wereldje vonden. Daarnaast is het verhaal complexer te volgen, wordt er vaak veel informatie in korte tijd gegeven. Op deze punten wordt de verhaallijn afgezakt. Naast de grote hoeveelheid aan actie is er ook veel geweld in de boeken, vaak vrij gedetailleerd beschreven. Het past bij de boeken en het verhaal, maar dit is natuurlijk niet aan iedereen besteed.
Gedurende de trilogie werd mij in ieder geval duidelijk dat het de zes eerdere delen niet evenaarde, maar desalniettemin wel een fijn leesavontuur is- met name voor de fans.
Een sterk punt aan de schrijfstijl van Michael Grant in zijn Gone-boeken is het wisselende perspectief tussen de diverse personages. We volgen de protagonisten, maar ook de antagonisten en bijfiguren vanuit een personaal perspectief. En niet alleen de wisseling van het gevolgde personage zorgt voor een divers en afwisselend boek, ook de figuren zelf zijn enorm verschillend van elkaar en ontwikkelen vrijwel allemaal gedurende de serie. Bijzonder hieraan is dat Grant ondanks het hoge Science-Fiction gehalte wel onderwerpen aanstipt zoals PTSS en LHBTI, in de vorm van homoseksualiteit en een transgender hoofdpersoon. Michael Grant heeft een talent voor schrijven en het realistisch scheppen van karakters, wat wederom in dit boek zichtbaar wordt. Het aantal figuren is echter wel enorm hoog, zeker in combinatie met de oorspronkelijke personages die terugkeren. Aandacht is hierbij een vereiste.
Daarnaast heb ik bewondering voor de onderliggende filosofische vraagstukken die in de boeken naar voren komen, want de lijnen tussen held of schurk zijn soms dunner dan men denkt. Macht geeft namelijk een bepaalde verantwoordelijk mee, waar niet iedereen even goed mee om te gaan. Bovendien is het maar de vraag wat vrije wil precies is, want in hoeverre is een persoon een onbeschreven blad? Mooie thema´s die niet al te diep aan de orde komen, maar wel ruim voldoende diepgang bieden aan een science-fiction wereld.
Tijdens het lezen van de trilogie merk je ook een duidelijke opbouw naar de climax, een onderwerp dat flink wat commotie veroorzaakt heeft op het internet, en terecht. Michael Grant heeft een einde geschreven dat niemand zag aankomen en ook mij even perplex deed staan. Ik vind het een passend einde, en vind het bijzonder dat de auteur letterlijke handvatten geeft aan zijn lezers om met fanfiction door te gaan in zijn geschapen wereld. Hiermee laat hij zien dicht bij zijn fans te willen staan en dat doet hij op een zeer goede wijze.
Alomvattend heb ik gemengde gevoelens over de Monster-trilogie van Michael Grant. Ik waardeer zijn schrijfstijl, zijn gevoel voor personen en hoe hij fantasie weet te vermengen met diepere thematiek. Toch kon de trilogie naar mijn mening bij lange na niet tippen aan de oorspronkelijke serie en vond ik de hoeveelheid acties en informatie te veel. Ook is de gewelddadigheid zeker niet aan iedereen besteed. Voor vele lezers zullen Monster, Rivaal en Held daarom als overbodig voelen, maar de fans zullen hun hart ophalen bij het mogen terugkeren in Perido Beach. Menig schrijver mag jaloers zijn op hoe Grant begaan is bij hun denkwereldje.
Titel: Monster (2018) , Rivaal (2019), Held (2020)
Auteur: Michael Grant
Gedurende de trilogie werd mij in ieder geval duidelijk dat het de zes eerdere delen niet evenaarde, maar desalniettemin wel een fijn leesavontuur is- met name voor de fans.
Een sterk punt aan de schrijfstijl van Michael Grant in zijn Gone-boeken is het wisselende perspectief tussen de diverse personages. We volgen de protagonisten, maar ook de antagonisten en bijfiguren vanuit een personaal perspectief. En niet alleen de wisseling van het gevolgde personage zorgt voor een divers en afwisselend boek, ook de figuren zelf zijn enorm verschillend van elkaar en ontwikkelen vrijwel allemaal gedurende de serie. Bijzonder hieraan is dat Grant ondanks het hoge Science-Fiction gehalte wel onderwerpen aanstipt zoals PTSS en LHBTI, in de vorm van homoseksualiteit en een transgender hoofdpersoon. Michael Grant heeft een talent voor schrijven en het realistisch scheppen van karakters, wat wederom in dit boek zichtbaar wordt. Het aantal figuren is echter wel enorm hoog, zeker in combinatie met de oorspronkelijke personages die terugkeren. Aandacht is hierbij een vereiste.
Daarnaast heb ik bewondering voor de onderliggende filosofische vraagstukken die in de boeken naar voren komen, want de lijnen tussen held of schurk zijn soms dunner dan men denkt. Macht geeft namelijk een bepaalde verantwoordelijk mee, waar niet iedereen even goed mee om te gaan. Bovendien is het maar de vraag wat vrije wil precies is, want in hoeverre is een persoon een onbeschreven blad? Mooie thema´s die niet al te diep aan de orde komen, maar wel ruim voldoende diepgang bieden aan een science-fiction wereld.
Tijdens het lezen van de trilogie merk je ook een duidelijke opbouw naar de climax, een onderwerp dat flink wat commotie veroorzaakt heeft op het internet, en terecht. Michael Grant heeft een einde geschreven dat niemand zag aankomen en ook mij even perplex deed staan. Ik vind het een passend einde, en vind het bijzonder dat de auteur letterlijke handvatten geeft aan zijn lezers om met fanfiction door te gaan in zijn geschapen wereld. Hiermee laat hij zien dicht bij zijn fans te willen staan en dat doet hij op een zeer goede wijze.
Alomvattend heb ik gemengde gevoelens over de Monster-trilogie van Michael Grant. Ik waardeer zijn schrijfstijl, zijn gevoel voor personen en hoe hij fantasie weet te vermengen met diepere thematiek. Toch kon de trilogie naar mijn mening bij lange na niet tippen aan de oorspronkelijke serie en vond ik de hoeveelheid acties en informatie te veel. Ook is de gewelddadigheid zeker niet aan iedereen besteed. Voor vele lezers zullen Monster, Rivaal en Held daarom als overbodig voelen, maar de fans zullen hun hart ophalen bij het mogen terugkeren in Perido Beach. Menig schrijver mag jaloers zijn op hoe Grant begaan is bij hun denkwereldje.
Titel: Monster (2018) , Rivaal (2019), Held (2020)
Auteur: Michael Grant
Reacties
Een reactie posten