Er zullen geen helden zijn -Anna Seidl
Tijdens de pauze op school hoort Miriam diverse pistoolschoten. Samen met haar beste vriendin verschuilt ze zich in de toiletten en overleven ternauwernood de schietpartij. Het heeft diverse levens van klasgenoten geëist, waaronder die van haar vriendje Tobi. De dader is een bekende, wat Miriam bezighoudt tijdens het verwerkingsproces. We volgen haar in de chaos van woede, gemis, en van schuldgevoel. Voorafgaande aan het incident viel de jonge schutter namelijk behoorlijk buiten de boot door zijn vreemde gedrag en onaantrekkelijke verschijning. Ook Miriam droeg hier aan bij; in hoeverre had zij de dood van Tobi en haar andere schoolgenoten kunnen voorkomen als ze dit niet had gedaan?
"Er zijn ook geen helden, want in het echte leven denkt iedereen alleen maar aan zichzelf. Dit is geen film maar de realiteit".
Een bijzonder verhaal, in circulaire vorm opgeschreven door te beginnen en te eindigen met dezelfde passage. Wat na het epiloog volgt, is het chronologische verloop vanaf de schietpartij, tot 9 maanden later. Duidelijk afgebakend vinden we ook flashbacks van vroeger terug: over Tobi, de dader, maar ook over andere sleutelfiguren en -momenten in haar korte leven. De emoties die we terugvinden voelen oprecht en rauw. Niet alleen komen de vijf stadia van het rouwproces terug- ook volgen ze elkaar niet in een vaste volgorde op- zoals het in het echte leven ook gebeurd. De auteur van het boek was zelf op het moment van schrijven 16 jaar, waardoor ze dicht bij de belevingswereld van tieners stond en deze gevoelens op een indrukwekkende manier kan vangen. Het draait bij dit verhaal echt om de interne belevingswereld, het plot zelf is ondergeschikt.
Opnieuw was dit een boek dat ik vond via de afhaalbibliotheek van CODA, maar gelukkig is het gebouw al weer helemaal open om zelf weer boeken te zoeken. Wel vond ik het fijn om eens een boek te lezen waarover ik nog niet heb gehoord. Boeken die ik niet ken, kunnen me namelijk des te meer raken door het gebrek aan verwachtingen en kennis die ik al schep over het boek.
´We beleven elk ogenblik maar één keer. Het komt nooit meer terug. Jammer genoeg is het niet zo da we het leven daarom meer waarderen.´
Niet alleen op psychologisch niveau, ook de schrijfstijl vond ik prettig om te lezen. Het boek staat vol met mooie zinnen die je aan het denken zetten en ik snel even neerkrabbelde. Het zijn de gedachten die rondslopen in je hoofd na het meemaken van heftige gebeurtenissen, wat het herkenbaar maakt en je laat meeslepen. Daarnaast was het prettig om een duidelijk onderscheid tussen de oude flashbacks en de huidige verhaallijn te zien, wat overzichtelijk leest. Een gebrekkig punt was wel de realistische kant van de schietpartij zelf, want in het echt vergt dit toch meer recherche-werk dan weergegeven. Toch is het vanuit de thematiek begrijpelijk dat de auteur dit vooral achterwege heeft gelaten.
Verder is niet alleen Miriam, maar ook haar moeder een duidelijk rond karakter in het verhaal. Ik vond het mooi om te zien dat meer psychische factoren dan alleen alles rondom de schietpartij in het boek aan bod komen. Miriam woont namelijk al vijf jaar samen met haar vader, en zonder moederfiguur. Een opvallende keuze, aangezien ik zelf er vaak tegenaan gelopen ben dat die gezinssamenstelling ongewoon lijkt en onbegrepen wordt. Wel miste ik, te meer door mijn eigen herkenning, de diepgang over deze relatie tot stand gekomen is.
Een boek dat je aan het denken zet over de belangrijke dingen in het leven. Pittig onderwerp, maar mooi en realistisch neergezet vanuit de hoofdpersoon. Een aanrader om te lezen als je houdt van psychologische romans, maar niet als je boeken vooral leest om een spannend plot.
"Er zijn ook geen helden, want in het echte leven denkt iedereen alleen maar aan zichzelf. Dit is geen film maar de realiteit".
Een bijzonder verhaal, in circulaire vorm opgeschreven door te beginnen en te eindigen met dezelfde passage. Wat na het epiloog volgt, is het chronologische verloop vanaf de schietpartij, tot 9 maanden later. Duidelijk afgebakend vinden we ook flashbacks van vroeger terug: over Tobi, de dader, maar ook over andere sleutelfiguren en -momenten in haar korte leven. De emoties die we terugvinden voelen oprecht en rauw. Niet alleen komen de vijf stadia van het rouwproces terug- ook volgen ze elkaar niet in een vaste volgorde op- zoals het in het echte leven ook gebeurd. De auteur van het boek was zelf op het moment van schrijven 16 jaar, waardoor ze dicht bij de belevingswereld van tieners stond en deze gevoelens op een indrukwekkende manier kan vangen. Het draait bij dit verhaal echt om de interne belevingswereld, het plot zelf is ondergeschikt.
Opnieuw was dit een boek dat ik vond via de afhaalbibliotheek van CODA, maar gelukkig is het gebouw al weer helemaal open om zelf weer boeken te zoeken. Wel vond ik het fijn om eens een boek te lezen waarover ik nog niet heb gehoord. Boeken die ik niet ken, kunnen me namelijk des te meer raken door het gebrek aan verwachtingen en kennis die ik al schep over het boek.
´We beleven elk ogenblik maar één keer. Het komt nooit meer terug. Jammer genoeg is het niet zo da we het leven daarom meer waarderen.´
Niet alleen op psychologisch niveau, ook de schrijfstijl vond ik prettig om te lezen. Het boek staat vol met mooie zinnen die je aan het denken zetten en ik snel even neerkrabbelde. Het zijn de gedachten die rondslopen in je hoofd na het meemaken van heftige gebeurtenissen, wat het herkenbaar maakt en je laat meeslepen. Daarnaast was het prettig om een duidelijk onderscheid tussen de oude flashbacks en de huidige verhaallijn te zien, wat overzichtelijk leest. Een gebrekkig punt was wel de realistische kant van de schietpartij zelf, want in het echt vergt dit toch meer recherche-werk dan weergegeven. Toch is het vanuit de thematiek begrijpelijk dat de auteur dit vooral achterwege heeft gelaten.
Verder is niet alleen Miriam, maar ook haar moeder een duidelijk rond karakter in het verhaal. Ik vond het mooi om te zien dat meer psychische factoren dan alleen alles rondom de schietpartij in het boek aan bod komen. Miriam woont namelijk al vijf jaar samen met haar vader, en zonder moederfiguur. Een opvallende keuze, aangezien ik zelf er vaak tegenaan gelopen ben dat die gezinssamenstelling ongewoon lijkt en onbegrepen wordt. Wel miste ik, te meer door mijn eigen herkenning, de diepgang over deze relatie tot stand gekomen is.
Een boek dat je aan het denken zet over de belangrijke dingen in het leven. Pittig onderwerp, maar mooi en realistisch neergezet vanuit de hoofdpersoon. Een aanrader om te lezen als je houdt van psychologische romans, maar niet als je boeken vooral leest om een spannend plot.
Reacties
Een reactie posten