De Ballade van Slangen en Zangvogels- Suzanne Collins

Het is lang geleden dat ik tot 2 uur 's nachts in een boek las, omdat ik maar niet kon stoppen. Wanneer bekend gemaakt werd dat Suzanne Collins jaren na de oorspronkelijke serie deze prequel zou uitbrengen, heb ik het direct besteld. Ik voelde me weer een meisje van 12 toen ik naar de boekhandel moést op 19 mei, de publicatiedatum. De bijna 600 bladzijden heb ik in no-time verslonden, en nu rest alleen het wachten op de verfilming.
Mocht je de Hongerspelen niet gelezen of gezien hebben, de trilogie is onlangs nog verschenen in een nieuwe druk.

De Ballade van Slangen en Zangvogels speelt 64 jaar voor de originele trilogie af en gaat over de  jonge Coronialus Snow die op 18-jarige leeftijd één van de eerste mentoren van de hongerspelen gaat worden. Zijn familie is getekend door de Donkere Dagen en het naoorlogse Capitool is niet zoals wij die kennen. Ondanks zijn leeftijd is Snow al een sluwe, ambitieuze jongen die erop staat zijn naam in ere te herstellen en zijn verlangen naar macht te stillen. Echter wordt hij gekoppeld aan Lucy Gray als de vrouwelijke tribuut van district 12, het laagste en het minste. Wanneer zij een zeer eigen persoonlijkheid blijkt te hebben, ziet Snow nieuwe mogelijkheden ontstaan waardoor zij (en dus hij) de spelen zouden kunnen winnen. Een donkere rit door de vroege dagen van de hongerspelen en het berekende brein van Coronialus is wat volgt.

''Jullie moeten leren om ze (emoties) te beheersen en in bedwang te houden. Oorlogen worden gewonnen met het hoofd, niet met het hart.''

Ondanks dat we het herkomstverhaal van Snow lezen, probeert Collins op geen enkele manier zijn acties goed te praten. Snow is een berekende jongeman die echt alles inzet om zijn eigen reputatie zo goed mogelijk neer te zetten, en ziet zijn acties ook als de juiste. Hoewel er altijd meer schuilt achter een persoon, betekent dit niet dat dit een excuus is voor iemands daden. Om die reden vind ik het sterk van Collins dat zij Snow intrigerend neerzet, zonder de lezer sympathie te laten voelen voor hem. Het is een naar persoon om over te lezen, met gedachten en daden die zeker niet altijd fijn zijn om over te lezen. Dit kan sommige mensen afschrikken, evenals de gewelddadigheid in de arena. Echter hoort dit wel bij de verhaallijn van de Hongerspelen en kan hierover niet geschreven worden zonder deze dingen te vermelden.
Lucy is een interessant en kleurrijk karakter om over te lezen. Zoals Katniss weet ze het publiek voor zich te winnen, maar op een totaal andere manier; ze is een artieste en staat juist graag in de belangstelling. Het boek kent daarnaast ook andere karakters die mijn interesse wisten te wekken, zoals Sejanus, een andere mentor die oorspronkelijk uit district 2 komt, maar nu ook in het Capitool woont. Collins heeft er goed werk van gemaakt door niet alleen van hoofdpersonage Snow een rond karakter te maken, maar ook diverse andere nieuwe personages een complexere persoonlijkheid te geven, ondanks dat zij geen hoofdrol spelen. Daar wil ik even aan toevoegen dat er in Panem eigenlijk geen enorme focus ligt op genderrollen en ik vond zelfs een LHBTI+-moment! Alleen maar hulde.

Hoewel het boek de spelen, politieke corruptie en geweld behandeld, omvat het niet zo veel spanning en sensatie als bijvoorbeeld het eerste deel van de oorspronkelijke trilogie. Het is opgedeeld in drie delen, waarbij vooral het laatste deel de minste actie kent. Daarentegen is de Ballade van Slangen en Zangvogels een boek met veel lagen en komen zelfs filosofische aspecten tevoorschijn. Veel mensen zullen zich onbewust toch meer herkennen in de volgzaamheid van de machthebbers die Snow heeft, dan in het opstandige en onzelfzuchtige karakter van Katniss. Verder zijn komend diverse tijdloze thema´s aan bod, want zijn mensen van nature gewelddadig, en hoever ga je om je je ambities te verwerkelijken? 

Een geweldig aspect aan de hele serie, en tevens in dit boek, is de ongelofelijke kennis die Collins verstopt in haar boeken. Gedurende de Ballade zie je diverse verwijzingen naar geschiedenis, mythologie en plantenkennis. Denk bijvoorbeeld aan namen zoals Agrippina of Sejanus, maar ook gebeurtenissen in de geschiedenis die verstopt zijn in het boek.

''Tja, je weet wat ze zeggen. De voorstelling is pas afgelopen als de spotgaai zingt,''

Niet alleen geschiedenisliefhebbers, ook de fans zien de vele verwijzingen naar de trilogie die overal in het boek verstopt zitten. Zowel kleine details die je daar zal terugvinden als de ontwikkeling van de hongerspelen naar wat ze nu waren (minor spoiler). In de eerste jaren keek nauwelijks iemand naar de spelen en ging het rataplan van sponsors en geliefd worden bij het volk door middel van uiterlijk en persoonlijkheid nog aan het spel voorbij. De tributen werden al voor het betreden van de arena op brute wijze behandeld, waarbij parallellen met de Holocaust zichtbaar zijn.

Een boek om te lezen als je geen examen moet maken of de volgende dag topfit moet zijn, want het verhaal laat je tijdens het lezen niet meer los. Eerlijk gezegd ben ik er nog hoteldebotel van, maar gelukkig mogen we het verhaal over een aantal maanden in verfilmde versie aanschouwen, en zijn er tal van mogelijkheden in de leescommunity om over het boek door te praten. Zo ga ik zelf komende week de films bekijken met een goede vriendin en mag ik in gesprek met de vertaalster van de Hongerspelen, Maria Postema. Mocht je verder willen praten over het boek of een uitgebreide analyse willen zien, stuur vooral een berichtje!